அண்ணே கொஞ்சம் சீக்கிரம் போங்க,

                                             

அண்ணே கொஞ்சம் சீக்கிரம் போங்க,

   அண்ணே கொஞ்சம் சீக்கிரம் போங்க, ம்ம் சீக்கிரம் ,,,,,,,,,,,, இன்னும் விரைவாக போங்க,

   இப்படி, தான் செல்லும் 3 சக்கர வாகனத்தை (ஆட்டோ) விரைவாக ஓட்டச் சொல்கிறான்,,,,,,,,,

   என்ன செய்வது, எவ்வளவு விரைந்து சென்றாலும் ஆட்டோ போகும் விரைவு அவன் மனத்தின் ஒட்டத்தை விட ரொம்பபபபபபபபப குறைவு

இது சங்க காலம்

கார்காலம் தொடங்கிவிட்டது. அவன் காதலியிடம் திரும்பவேண்டிய நேரமும் வந்துவிட்டது. காட்டில் பெய்யும் மழையும் குளிரும் தண்ணீரில் கத்துகின்ற தவளைகளும் செம்மண்ணும் அதில் கிடக்கும் பூக்களும் காற்றில் மிதக்கும் வாசனையும் மான்களும் சகலமும் அவனுக்கு அவளை நினைவுபடுத்துகின்றன. அவளும் இதேபோல் ஏங்கிக் காத்திருப்பாள் என்பதற்காகவும், ‘கார்காலத்தில் திரும்புவேன்’ என்று அவளுக்குக் கொடுத்த வார்த்தையைக் காப்பாற்றவேண்டும் என்பதற்காகவும் டிரைவரிடம் ஆட்டேவை, ச்சே, தேரை ‘ஓவர் ஸ்பீடில்’ ஓட்டச் சொல்கிறான்.

 வேலை முடிந்து திரும்புகிற காதலன் தன்னுடைய தேர்ப்பாகனை ‘விரட்டு’கிறான்

தலைவன் தன் தலைவியைக் காண வரும் பாடல்,

பாடல் இதோ,

படுமழை பொழிந்த பயமிகு புறவின்
நெடுநீர் அவல பகுவாய்த் தேரை
சிறுபல்லியத்தின் நெடுநெறிக் கறங்கக்
குறும் புதல் பிடவின் நெடுங்கால் அலரி
செந்நில மருங்கின் நுண் அயிர் வரிப்ப
வெம்சின அரவின் பை அணந்தன்ன
தண்கமழ் கோடல் தாது பிணி அவிழத்
திரிமருப்பு இரலை தெள் அறல் பருகிக்
காமர் துணையொடு ஏமுற வதியக்
காடு கவின் பெற்ற தண்பதப் பெருவழி
ஓடு பரி மெலியாக் கொய்சுவல் புரவித்
தாள் தாழ் தார் மணி தயங்குபு இயம்ப
ஊர்மதி வலவ தேரே சீர்மிகுபு
நம்வயின் புரிந்த கொள்கை
அம் மா அரிவையைத் துன்னுகம் விரைந்தே!

நூல்: அகநானூறு (154)

பாடியவர்: பொதும்பிற் புல்லாளங்கண்ணியார்

தேர்ப் பாகனே,
   பலத்த மழை பொழிகிறது. பயனுள்ள முல்லை நிலத்தின் ஆழமான பள்ளங்களில் தண்ணீர் தேங்குகிறது. அவற்றில் தங்கியிருக்கும் பிளந்த வாய்த் தேரைகள் சத்தமிடும், ஒலி பல வாத்தியங்கள் கலந்த இசையைப்போல வழி நெடுகிலும் கேட்கிறது.
  சிறிய புதர்களில் இருந்து உதிர்கின்ற நீண்ட காம்புகளைக் கொண்ட பிடவப் பூக்கள் செம்மண் நிலமெங்கும் உதிர்ந்து கோலம் போடுகின்றன. கொடூரமான கோபத்தைக் கொண்ட பாம்பின் படம் போல காந்தள் மலர்கள் மலர்ந்து விரிந்து மணக்கின்றன.
    முறுக்கிய கொம்பைக் கொண்ட ஆண் மான், தெளிவான நீரைக் குடிக்கிறது. பின்னர் தன் மனத்துக்குப் பிடித்த துணை மானுடன் சென்று தங்குகிறது.
   இப்படியாக, மழையும் குளுமையும் இந்தக் காடுமுழுவதையும் அழகு செய்திருக்கின்றன. காட்டின் நடுவே உள்ள பெரிய பாதையில் வேகமான குதிரைகளை ஓட்டிச் செல்கிறாய் நீ.

    உன்னுடைய குதிரைகளின் பிடரி மயிர் அளவாகக் கத்தரிக்கப்பட்டுள்ளது, அவற்றின் கழுத்தில் உள்ள மாலைகள் கால்வரை தழைந்து தொங்குகின்றன, அந்த மாலைகளில் உள்ள மணி கம்பீரமாகச் சத்தமிடுகிறது.

    பாகனே, தேரை இன்னும் வேகமாக ஓட்டு. அழகிய மாமை நிறம் கொண்ட என் காதலி, என்மீது ஆசை வைத்திருக்கும் அந்த அரிவையைச் சீக்கிரமாகச் சென்று சேர்வோம்.

எக்காலத்திற்கும் பொருந்தும் பாடல் அல்லவா,,
,