பார்த்ததும் தைத்தது

பார்த்ததும் தைத்தது 

  

  அழகிய மாலைப் பொழுது, இளங்காற்று தழுவிச்செல்லும் வேளையிலும் தன் மேல் எழும் வெப்பம் தாங்காமல் சோகமே உருவாய் அமர்ந்து இருக்கும் நண்பனிடம் வந்தான் அவன்.

என்னடா, இப்படி இருக்கின்றாய் என்று வினவ,

 எல்லாம் அவளால் தான்டா என்று புலம்புகின்றான்.

அய்யோடா இங்கேயும் காதல் தோல்வி பற்றிய பதிவா என யாரும் கவலைப் பட வேண்டாம்.

இது தோல்வியால் வந்த சோகம் இல்லிங்க,

காதல் படுத்தும் இன்ப வேதனை. பெண்ணைப் பார்த்துக் காதல் பசலைப் படர்ந்துக் கிடக்கிறாள் என பல கவிஞர்கள் சங்க இலக்கியத்தில் எழுதியதுண்டு, அதே இலக்கியத்தில் ஆணின் பசலையும் பேசப்பட்டு இருக்கின்றது.

மனதில் காதல் தோன்றியதுமே, அதை பிறர் அறியாமல் மறைக்க வேண்டும் என்று தான் தோன்றுமோ,,,,,,,

மறக்கவும் மறைக்கவும் முடியாத ஒரு நிலை.

அவளின் நினைவுகள் அவனுக்குள் ஏற்படுத்திய நெருப்பு கங்குகள் தகிக்கின்றன. அவன் அவள் நினைவில் உருகிக் கொண்டிருக்கிறான்.

தலைவியின் நினைவாலேயே வாடும் தலைவனின் உடலில் நிறைய மாற்றங்கள் அதனைக் கண்டு என்ன ஏது? என்று வினவுகிறான் பாங்கன். அதற்குத் தலைவன் சொல்கிறான்..

இனிய மொழியினையும், பருத்த மெல்லிய தோள்களையும் உடைய பெண்ணொருத்திதான் எனது இந்த நிலைக்குக் காரணம்.

அவள் பெரிய மலைப் பகுதியில் குருவிகளை ஓட்டுபவள்..

குளிர்ச்சியைத் தருகின்ற பெரிய கண்களைக் கொண்டவள்..

அவளை நான் காண்கின்றபோது அவள் கண்கள் அழகான தாமரை மலர் போலக் காட்சியளிக்கும்!

அதே நேரம் அவள் என்னைக் காண்கின்ற போது அவள்கண்கள் கொடிய அம்பைப் போலவே என்னைத் தாக்கி வருத்தும்.

அதனால் மலர் போன்ற கண்களால் அம்பு தைத்தது போன்ற நோயினை அவள் எனக்குத் தந்தாள்
.
அது தான் என் உடலில் இவ்வளவு மாற்றம் என்கிறான் தலைவன்.

இப்படி ஒரு குறுந்தொகைப் பாடல்ங்க,,,,,,

அப்பாடல் இதோ,

 

பூவொத் தலமருந் தகைய வேவொத்

தெல்லாரு மறிய நோய்செய் தனவே

தேமொழித் திரண்ட மென்றோண் மாமலைப்

பரீஇ வித்திய வேனற்

குரீஇ யோப்புவான் பெருமழைக் கண்ணே
                                      பாடல் 72 
                                      ஆசிரியர் மள்ளனார்
                                      குறுந்தொகை
( தலைமகன் தன் வேறுபாடு கண்டு வினவிய பாங்கற்கு உரைத்தது.)
 

தேமொழி                    -  இனிய மொழி

திரண்ட மெல் தோள்         - பருத்த மெல்லிய தோளினை உடைய

பரீஇ வித்திய ஏனல்          - பருத்தியை இடையிலே விதைத்த
                               தினைமுதிர்ந்த புனத்தின் கன் 

குரீஇ ஒப்புவாள்              - அத்தினையை உண்ணவரும் 
                               குருவியினங்களை ஓட்டுகின்றவளது 

பெரு மழைக் கண்             - பெரிய குளிர்ச்சியையுடைய கண்கள்

பூ ஒத்து அலமலரும் தகைய   - பூ வினை அழகில் ஒத்துச் சுழலும் 
                                 தன்மையை உடையன 

ஏ ஒத்து                        - ஆயினும் கொடிய தொழில்
                                   அம்பினை  ஒத்து

எல்லோரும் அறிய             - நின்னைப் போன்ற யாவரும் 
                                 என்னுடைய வேறுபாட்டை அறியும்படி

நோய் செய்தன                 - எனக்குத் துன்பத்தை உண்டாக்கின.

  தலைவியின் நினைவுகளோடு மயங்கிக் கிடந்த தலைமகன் உடலில் காணப்பட்ட வேறுபாடுகளைப் பார்த்து, இவை எதனால் ஏற்பட்டன எனக் கேட்ட பாங்கனுக்கு தலைவன் சொல்லிய பதில் இது என மள்ளனார் விளக்குகிறார்.

இந்த பாடலில் இருந்து தான் 
இதயத்தில் அம்பு விட்டு இருப்பாங்களோ நம்மவர்கள்